ยุคสมัย

เราต่างกำลังมีชีวิต อยู่ในยุคสมัยที่เทคโนโลยีคือส่วนหนึ่งของชีวิต

เราต่างกำลังเดินทาง อยู่ในยุคสมัยที่การขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นเรื่องง่าย

และการเดินทางไปรอบโลกก็ไม่ใช่เรื่องไกลตัว

เราต่างกำลังต่อสู้ดิ้นรน อยู่ในยุคสมัยที่หุ่นยนต์เริ่มพัฒนาความสามารถเทียบเท่ามนุษย์

เราต่างกำลังอยู่ในยุคสมัยที่ทุกอย่างสะดวกสบาย ง่าย และรวดเร็ว

แต่ในความพัฒนา ย่อมมีความเสื่อมถอย

ในการเจริญเติบโต ย่อมมีการผุพัง

มีคนรุ่นใหม่ ย่อมมีคนรุ่นเก่า

เป็นธรรมดา...

เราอาจจะโชคดีที่เกิดมาในยุคที่สามารถเดินทางไปรอบโลกได้

โดยใช้เวลาไม่นาน

แต่เราจะไม่มีวันเข้าใจคุณค่าของคำว่า ความงดงามระหว่างทาง

เราอาจจะโชคดีที่สามารถเห็นหน้าพ่อแม่ได้ตลอดเวลา

แม้จะอยู่ห่างกันคนละซีกโลก

แต่เราอาจละเลยบางคำถามที่แสดงถึงความรักและห่วงใยต่อพวกท่าน

เพราะมัวแต่คิดว่ายังไงก็ได้เห็นหน้า คุยกันได้ทุกวัน

เราอาจจะโชคดีที่สามารถค้นหาทุกสิ่งที่อยากรู้ได้จากอินเตอร์เน็ต

แต่สิ่งเดียวที่หลายคนไม่เคยค้นหา

คือ..วิธีการทำความดี

เราอยู่ในยุคที่ศีลธรรมเป็นเรื่องไกลตัว

การเข้าวัดเป็นหนทางในวันที่ไร้ทางออก

มนุษย์ยุคนี้ผูกโยงชีวิตกับเทคโนโลยี ความฝันที่ไม่สิ้นสุด เงินทอง ความสะดวกสบาย

เพียงเท่านั้น..

ในขณะที่เรามองว่ามนุษย์ยุคก่อนล้าหลัง ไม่ทันสมัย

แต่สิ่งหนึ่งที่มีคุณค่ากว่าสิ่งใดที่มนุษย์ยุคก่อนนี้มีคือ ความสูงส่งของศีลธรรม